داستان شگفت‌آور اینترنت در زیر دریا
قلب زمین مانند یک بورد مادر است. در رابطه با یک کیلومتر نهایی هم خیلی بحث شده، اما مساله مهم تر، فواصل میانیست، و اینجاست که کابل های زیر اقیانوس مطرح می شوند. چیزی حدود 99 درصد از داده جهانی از زیر اقیانوس و از طریق کابل های ارتباطی زیر دریایی جا به جا می شود. این کابل ها پروژه های عظیم تکنولوژی پر هزینه ای هستند که به منظور افزایش پهنای باند جهانی راه اندازی شده اند.
کاوه رنجبر، افسر ارشد اطلاعات RIPE NCC، یکی از پنج شرکت ثبت اینترنت منطقه ای (RIRs) می گوید: “کابل های زیر دریایی برای پشتیبانی اینترنت حیاتی هستند، چرا که حدودا تمام ترافیک را در جهان جا به جا می کنند. اهمیت کابل های زیردریایی همچنین به این معناست که تعداد زیادی از آن ها وجود دارند، به طوری که در صورت آسیب به بخشی، اینترنت هم چنان به کار خود ادامه می دهد. “
آیا احتمال آسیب به کابل های زیردریایی به دلیل زلزله و توفان وجود دارد؟
زلزله و دیگر بلایای طبیعی مشابه آن به ندرت رخ می دهند، اما نابود کننده هستند. ژان لوک وایلمین، قائم مقام International Backbones & Networks در اورنج مارین در همین رابطه می گوید: “زمانی که در سال 2011 در ژاپن سونامی اتفاق افتاد، تمام کابل ها حدودا از بین رفتند.” پنج سال پیش از آن، یک زلزله 80 درصد از کابل های بین تایوان و جهان را تخریب کرد، ظرفیت اینترنت هنگ کنگ را به نصف کاهش و بانک ها را در وضعیت بحرانی قرار داد.
هرچند باید گفت که بزرگترین مشکل همچنان با لنگر کشتی ها و ابزارهای ماهی گیریست. وایلمین می گوید: “برخلاف آنچه که من در برخی روزنامه ها خواندم، کوسه ها هیچ آسیبی به کابل ها نمی رسانند، اما ابزارهای ماهیگیری، به ویژه در نزدیکی ساحل، چرا. به همین دلیل کابل های زیردریایی نزدیک ساحل را تا 3 متر زیر بستر دریا جاسازی می کنیم.”
تمام این ها دلیل گستردگی شبکه کنونی هستند. اریک لوس، قائم مقام مدیر تولید ظرفیت و IP شرکت BICS که 75 کابل زیردریایی با 200 اتصال ساحلی را در اختیار دارد، می گوید: “شکستگی در یکی از کابل ها به معنی حداقل 2 تا 3 هفته کار برای فعال کردن دوباره آن کابل است.”
چطور پروژه هایی به این عظمت کلید می خورند؟
روند کار چیزی شبیه این است: یک کنسرسیوم بین المللی پیشنهاد یک کابل سرعت بالای جدید برای اتصال دو کشور مجزا را می دهد و از دیگر کشورها در مسیر که تمایل دارند از مزایای این اتصال استفاده کنند، برای سرمایه گذاری دعوت می کند. دولت ها، شرکت های مخابراتی و یا سرمایه گذاران بخش خصوصی سپس در مراحل ساخت کابل مشارکت کرده و هزینه ساخت ایستگاه اتصال را فراهم می کنند.
برای این منظور به Sea-Me-We 5 از اورنج مارین توجه کنید. یک کابل 20 هزار کیلومتری که قرار است از سال 2016، فرانسه و سنگاپور را به یکدیگر متصل کند. این کابل در 18 نقطه و در 17 کشور از جمله میانمار، بنگلادش و سریلانکا به زمین متصل می شود. برای کشورهای در حال توسعه، عبور یک کابل جدید، موقعیت بسیار بزرگ – و البته پر هزینه ای – است.
به عنوان نمونه، بنگلادش برای پرداخت بخشی از سهم 72.5 میلیون دلاری خود برای ساخت کابل SMW5 وامی به ارزش 44 میلیون دلار از بانک توسعه اسلامی گرفته است. از این مبلغ 40 میلیون دلار آن صرف ساخت و نصب کابل در زیر اقیانوس شده و 32.5 میلیون دلار نیز هزینه ساخت ایستگاه زمینی و کابل شعبه خواهد بود.
تصمیم میانمار در همسایگی بنگلادش برای پیوستن به SMW5، هزینه ها را برای بنگلادش مجددا کاهش داد. سهم هر کشور بسیار زیاد است، در حال حاضر پهنای باند کشور بنگلادش به لطف کابل های زیردریایی و کابل زمینی به هند، 200 گیگابیت بر ثانیه است. با پایان ساخت SMW5، پهنای باند این کشور 7 برابر خواهد شد.
وایلمین اظهار می کند که “ایستگاه های زمینی می توانند باز و یا بسته باشند. اگر باز باشد، تمام اوپراتورهای مخابراتی می توانند به آن متصل شوند، اما اگر بسته باشد، تنها شرکتی که هزینه آن را پرداخت کرده می تواند از مزایای آن استفاده کند.” این کابل ها از یک سو از طریق شرکت آلکاتل-لوسنت تولید شده و از طرف بنگلادش نیز NEC پیمانکار است و کابل گذاری با استفاده از کشتی های کابل گذار اورنج ماریتایم انجام می شود.
لیام فیشر در بیلت ویزیبل گفت “دسترسی به وب با سرعت بالا، سرعت تحولات در کشورهای در حال توسعه را بالا می برد، به خصوص زمانی که بحث دسترسی به آموزش و ارتباطات بهتر در شرایط دشوار مطرح می شود.”
آیا اتصال های جدیدی ایجاد می شود؟
یک پروژه جدید به نام آرکتیک فایبر از قطب شمال عبور می کند و مسیری 15 هزار کیلومتری را طی می کند تا با عبور از دریاهای یخ زده قطب شمال، توکیو را مستقیما به لندن و نیویورک متصل کند.
داگ مدوری، مدیر تحلیل اینترنت داین که در وبلاگش مطالب جالبی درباره محدودیت کوبا در زمینه کابل های زیردریایی و راه اندازی مخفیانه کابل کریمه از طرف روسیه پیدا می شود، اظهار داشته: ” آرکتیک فایبر یک پروژه بلند پروازانه است که اگر با موفقیت انجام شود، احتمالا سریع ترین اینترنت را بین نیویورک و توکیو برقرار خواهد کرد. این کابل به شهرها در شمال کانادا و آلاسکا نیز اتصال پرسرعت می دهد.”
وی ادامه داد: “تیم آرکتیک فایبر با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند که پیش از این در هیچ پروژه نصب کابل زیردریایی با آن روبرو نشده اند، این نمونه دیگری از تلاش مهندسان برای ساخت و ارائه اینترنتی با کارایی بالاتر است.”
آیا ماهواره ها امکان دسترسی به یک میلیارد انسان باقی مانده را فراهم می کنند؟
با توجه به پروژه اسپیس ایکس برای راه اندازی ماهواره های کوچک به منظور سرویس دهی به اوترنت، می توان شما را به دلیل این که تصور کردید ماهواره ها می توانند جای کابل ها را بگیرند بخشید. رنجبر در همین زمینه می گوید: “ماهواره ها یک امکان در دسترس هستند، اما هزینه آن ها برای کشورهای در حال توسعه مقرون به صرفه نیست، و این دقیقا همان جایی است که آن یک میلیارد انسان باقی مانده زندگی می کنند.” از سوی دیگر، مشکل لختی وجود دارد و همیشه یک تاخیر حدود نیم ثانیه ای سرویس هایی مانند تماس تصویری را غیرممکن می کنند.
فیشر اضافه کرد “ماهواره ها بسیار گران هستند، اما پهنای باند محدودی دارند، زمان رفت و برگشت به دلیل مسافت بسیار بالاست و شرایط جوی بر روی آن ها تاثیر گذارند.”
در جایی مانند جزایر دور افتاده با جمعیت بسیار پایین که امکان راه اندازی کابل وجود ندارد، پروژه هایی مانند لون گوگل می توانند به عنوان آخرین راه حل مد نظر گرفته شوند.
وضعیت کشورهای محدود به خشکی چگونه است؟
مطمئنا کابل های زیردریایی به کار تمام افراد نمی آیند. اران یوران، مدیر تبلیغات گیلات ست کام که خدمات ماهواره و اتصال فیبر به آفریقا، آسیا و خاورمیانه ارائه می دهد و از سهامداران WIOCC و مالک 40 هزار کیلومتر کابل زیردریایی است، در این باره می گوید: ” بسیاری از کشورها به کشورهای دیگر محدود شده اند و دسترسی به کابل های زیردریایی ندارند. این کشورها باید اتصال خود را از کشورهای دیگر دریافت کنند، کابل هایی که هنوز ساخته نشده اند.”
برای دسترسی های راه دور، گاهی ماهواره تنها راه حل است. یوران از شرکت ویلیج آیلند که خدمات اینترنت، VoIP و Video over IP از طریق یک شبکه خصوصی ماهواره ای ارائه می دهد اظهار داشت: “ارائه دسترسی های ارزان قیمت در آفریقا، از برنامه های اصلی صنایع مخابراتی است.” با راه اندازی گروه های کوچک از ارائه دهندگان خدمات اینترنتی کوچک، مانند کلیساها، مدارس و روسای روستاها، اینترنتی با هزینه پایه ماهی 1 دلار برای خانواده های آن منطقه فراهم می شود. یوران می گوید: “ویلیج آیلند از نظر اقتصادی خود را تنظیم می کند و با افزایش تقاضا، می توان با صرف هزینه ای کم، امکانات را توسعه داد.”
آیا کابل های زیردریایی برای برقراری دسترسی به یک میلیارد انسان باقی مانده نیاز به توسعه و نوسازی دارند؟
مطمئنا همین طور است و همین طور این صنعت درحال کوچ از IPv4 به IPv6 نیز قرار دارد. رنجبر می افزاید: “اینترنت با ساختار کنونی امکان برقراری دسترسی برای یک میلیارد انسان باقی مانده را ندارد. به همین دلیل توسعه و رشد IPv6 حائز اهمیت است، چرا که با این سیستم به تعداد کافی آدرس در اختیار خواهد بود که تا چند نسل نیازی به نگرانی وجود ندارد.”
خوشبختانه این اتفاق در حال رخ دادن است. وایلمین در رابطه با SMW5 که یک اتصال 100 گیگابیتی با ظرفیت مجموع 24 ترابیت بر ثانیه و مشابه مشخصات آرکتیک فایبر است می گوید: “این یکی از اولین کابل هایی خواهد بود که به صورت انحصاری برای اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد.” این کابل ها همچنین از سیستم تسهیم تقسیم طول موج بهره می برند، بنابراین سیگنال های نوری با طول موج های مختلف می توانند با یکدیگر ادغام شده و ارسال شوند. در این شرایط می توان ظرفیت را بدون نیاز به تغییر و نوسازی کابل ها افزایش داد.
وایلمین اظهار داشت “در سال 1988 ما درباره مگابیت صحبت می کردیم و امروز از ترابیت حرف می زنیم. به همین دلیل است که کابل های زیردریایی تنها زیرساخت های قادر به تامین پهنای باند مورد نیاز برای اینترنت مدرن هستند.” با توجه به هزینه های بسیار بالای این پروژه ها، مشخصات فنی دقیق کابل های زیردریایی اهمیت بسیار دارند. لوس می گوید: ” تکنولوژی های جدید هزینه هر بیت را کاهش می دهند، که همین مساله باعث کاهش هزینه تمام شده برای سرویس های داده می شود. بنابراین استفاده از سیستم های جدیدتر و مقرون به صرفه تر، تاثیر بسیاری بر هزینه کلی خواهند داشت.”
برای کاربران ابزارهای بی سیم، تصور ساده بر این است که تمام مراحل جا به جایی داده بی سیم صورت می گیرد، اما واقعیت پشت پرده ساختار مدرن و جامعه دیجیتالی، یک ساختار بسیار جالب مهندسی است که باید مجددا به آن نگاه کرد. فیشر می گوید: “راه اندازی و استفاده از یک کابل در زیر اقیانوس اطلس، کاری بزرگ و غیرمحتمل تصور می شد، اما ما این کار را کردیم و نتیجه داد.”
منبع: http://www.techradar.com/news/internet/the-incredible-story-of-the-underwater-internet-1291295